Ludowo-Demokratyczna Partia Afganistanu (LDPA) – partia polityczna założona na krzyż komunistów afgańskich 1 stycznia 1965 roku, jak socjalistyczna, lewicowa, radykalna a opozycyjna w obliczu monarchicznego rządu. Aplikacja LDPA opierał się po największej części na reformie rolnej, upowszechnieniu oświaty dodatkowo edukacji, prymacie sektora państwowego ponad prywatnym w gospodarce a budowie nowoczesnego postfeudalnego społeczeństwa. Jej członkami a sympatykami byli w większości zwolennicy gdy najszybszych przeobrażeń dodatkowo zmian społeczno-politycznych w Afganistanie.
W 1967 w partii doszło do wewnętrznego rozłamu, w wyniku którego powstały dwie frakc
Zwolennicy frakcji "Parczam" w przeciwieństwie do zwolenników frakcji "Chalk" zaczęli głosić pogląd, iż wysuwanie haseł socjalistycznych w warunkach afgańskich jest przedwczesne i że w przeciwieństwie do propozycji "Chalku" nie należy dążyć do szybkiej rewolucji ludowej, lecz skupić się na współpracy i budowie szerokiego "frontu antyfeudalnego" wszystkich demokratycznych sił afgańskich. Parczamiści głosili również, że wszystkie warstwy afgańskiego społeczeństwa powinny i muszą wnieść wkład do upadku feudalizmu w Afganistanie.
Przedstawiciele "Parczamu" opowiadali się ze utworzeniem Zjednoczonego Frontu Demokratycznego, który działałby na rzecz przeobrażeń w Afganistanie, przestrzegając przy tym zasad afgańskiej konstytucji z 1964 roku. W ciągu lat podziału LDPA narastały wzajemne animozje pomiędzy frakcjami partii. Członkowie "Chalku" zaczęli powątpiewać w szczerość intencji działaczy "Parczamu" (pochodzących z wyższych warstw społecznych). Kwestionowano także postępowość "Parczamu" jako "Królewską Partią Komunistyczną". Z kolei przedstawiciele "Parczamu’" oskarżali członków "Chalku" m.in. o "sekciarstwo" i nieodpowiedzialny radykalizm.
W sporej mierze animozje między obiema frakcjami LDPA stymulował rząd monarchiczny m.in poprzez przyznanie zgody na wydawanie własnego tygodnika przez "Parczam" i jej odebranie "Chalkowi", kontakty z posłami "Parczamu" w parlamencie oraz inne podobne działania. LDPA organizowała systematycznie (głównie w okresie 1965–1973), kampanie oczerniające rząd i monarchię, prowadząc liczne demonstracje, w wyniku których kilkukrotnie dochodziło do przerwania obrad parlamentu. Między studentami z Uniwersytetu i Politechniki w Kabulu, dochodziło do wielu utarczek. Spowodowały one dalsze konflikty i przyczyniły się do podsycania oraz utrwalania wzajemnych niechęci oraz podziałów.
Stopniowo wśród członków i zwolenników radykalnej frakcji "Chalk" zaczęli dominować ludzie ze wsi afgańskiej, w większości synowie rolników i pasterzy – głównie Pasztuni z plemienia Ghilzaj. Tymczasem zwolennikami umiarkowanego "Parczamu" stawali się w coraz większej mierze przedstawiciele inteligencji miejskiej (studenci, nauczyciele, kupcy itp.), znacznie lepiej wykształceni, pochodzący głównie z Durrańskich plemion pasztuńskich, a także z tadżyckich mniejszości etnicznych. Wkrótce coraz większy podział społeczno-etniczny między "Chalkiem" a "Parczamem" znalazł odzwierciedlenie w różnicach językowych zwolenników obu frakcji LDPA – chalkiści posługiwali się głównie językiem paszto, podczas gdy parczamiści porozumiewali się w języku dari.
Oba frakcje LDPA poparły dokonany 17 lipca 1973 roku przez Muhammada Dauda przewrót republikański, jednakże "Parczam" uczynił to bardziej aktywnie, "Chalk" zaś jedynie werbalnie. Stosunek "Chalku" do Dauda był od początku sceptyczny. W związku z tym tylko członkowie "Parczamu", jako bardziej umiarkowani zwolennicy reform, wzięli początkowo udział w rządzie republikańskim oraz objęli posady przedstawicieli rządowych na prowincji. W skład rządu Dauda weszło aż 7 ministrów wywodzących się z "Parczamu". Jednym z pierwszych posunięć nowej ekipy rządzącej było zawieszenie swobód konstytucyjnych, i rozpoczęcie represji wobec opozycji afgańskiej – aresztowano m.in. nacjonalistycznego przywódcę Haszima Maidwandala (byłego premiera o poglądach liberalnych, sprawującego swój urząd w latach 1965-1967) wraz z czterdziestoma innymi osobami, z których cztery skazano na karę śmierci. W więzieniu, według wersji oficjalnej, Maidwandal "popełnił samobójstwo". Według powszechnej wówczas opinii Maidwandal został wyeliminowany jako osoba nie powiązana bezpośrednio z działaczami komunistycznymi. Terror stosowany wobec opozycji zaczął dominować jako metoda walki politycznej, w 1974 otworzono w Kabulu więzienie Pol-e-Czarki, do którego w następnych latach trafiło dziesiątki tysięcy obywateli Afganistanu.
Wskutek ewolucji polityki Dauda w stronę konserwatywną, zakończeniu stopniowo uległ również udział przedstawicieli Parczamu w dalszych rządach republikańskich. Do 1977 w rządzie republikańskim nie było już żadnego członka "Parczamu" a z administracji państwowej byli usuwani wszyscy podejrzani o sympatie lewicowe.
Wzrost niezadowolenia i rozczarowania, a także coraz bardziej autorytarna polityka rządów Muhammada Dauda doprowadzić miały do ponownego zjednoczenia LDPA. Aby LDPA stała się ważną siłą na afgańskiej scenie politycznej, nie mogła pozostawać w rozbiciu, dlatego też rozpoczęły się negocjacje i pertraktacje przywódców obu frakcji na temat ich powtórnego połączenia niejako przy mediacyjnej roli ZSRR. 3 lipca 1977 roku osiągnięto porozumienie i LDPA została na nowo zjednoczona, konsolidując afgańską opozycję lewicową. Jedynym zgrzytem podczas rozmów zjednoczeniowych LDPA była postawa Hafizullaha Amina (postaci nr. 2 we frakcji "Chalk"), który nie do końca ufał parczamistom. Odbudowana LDPA utworzyła dość jednolity front opozycji antydaudowskiej. Funkcją sekretarza generalnego w LDPA ponownie objął Nur Mohammed Taraki (1 osoba w partii). Dotychczasowy lider "Parczamu" Babrak Karmal otrzymał stanowisko sekretarza KC (druga osoba w LDPA).
Połączona LDPA jak na warunki afgańskie była dość liczącą się siłą. W roku 1977 w jej szeregach było około 4-6 tysięcy aktywnych członków, wśród których 1500 stanowili oficerowie i podoficerowie oraz około 1000 nauczycieli i wykładowców uniwersyteckich. LDPA swe działania organizacyjno-polityczne nasilała coraz bardziej w armii afgańskiej, w której zyskiwała coraz więcej sympatyków – szczególnie na średnim szczeblu oficerskim. Także krótki i przejściowy udział członków LDPA w rządach Dauda ułatwił partii szerzenie jej wpływów wśród aparatu państwowego – zyskując wśród urzędników uczestników o różnym stopniu zaangażowania. Również słabnąca pozycja Dauda w społeczeństwie afgańskim ułatwiła LDPA zdobywanie nowych członków i szerzenie sympatii do siebie szczególnie w środowiskach inteligenckich.
W 1977 poparcie społeczne dla LDPA wzrosło, jednocześnie zaczęło dochodzić do coraz częstszych aktów represji wobec LDPA ze strony opozycji prawicowej, a także strony rządowej. Polityka Dauda zmierzała do uniezależnienia ekonomicznego Afganistanu od ZSRR, służyło temu zawieranie umów handlowych nie tylko z państwami bloku wschodniego, ale także z Iranem i Indiami. Spowodowało to gwałtowne pogorszenie się relacji Afganistanu z ZSRR, który nie był skłonny tolerować polityki oznaczającej w dłuższej perspektywie utratę kontroli politycznej ZSRR nad Afganistanem. Na tym tle doszło do kłótni Dauda z Leonidem Breżniewem podczas oficjalnej wizyty w ZSRR, co stanowiło czynnik przesądzający o upadku rządu Dauda.
27 kwietnia 1978 roku zwolennicy LDPA w armii afgańskiej dokonali zamachu stanu (tzw. rewolucja kwietniowa) i obalili rząd Dauda, a na czele partii i państwa stanął jako przewodniczący Rady Rewolucyjnej i premier Nur Mohammad Taraki. Pierwsza czystka przeprowadzona przez LDPA w afgańskiej armii, przeprowadzona 29 kwietnia 1978, pochłonęła 3 tysiące ofiar wśród wojskowych niekomunistów. Represje nowej władzy spowodowały śmierć 10 tysięcy zwolenników Dauda, oraz uwięzienie z powodów politycznych od 14 do 20 tysięcy osób, przeciwnych polityce LDPA.
14 września 1979 r. Nur Mohammed Taraki został zamordowany w wyniku tzw. rewolucji pałacowej, a stanowisko sekretarza generalnego LDPA oraz przewodniczącego Rady Rewolucyjnej objął Hafizullah Amin, który 25 grudnia zwrócił się do ZSRR z prośbą o interwencję. 27 grudnia został zabity przez żołnierzy radzieckiej jednostki specjalnej podczas szturmu na pałac prezydencki. 28 grudnia na stanowisko sekretarza generalnego KC partii i przewodniczącego Rady Rewolucyjnej został wybrany Babrak Karmal, a partia zmieniła nazwę na Afgańska Ludowo-Demokratyczna Partia Jedności (ALDPJ).
W maju 1986 r. Babrak Karmal został zastąpiony przez Mohammada Nadżibullaha. W 1989 r. doszło do całkowitego wycofania się wojsk radzieckich z Afganistanu. Nadżibullah podjął próbę liberalizacji reżimu, a partia rządząca zmieniła nazwę na Partia Ojczyzny. W 1992 r. partia utraciła władzę na rzecz Sojuszu Północnego.
yatelefon 